Ապրիլքսանչորսյան նախափոստ

Էս երկու օր ա բլուգումս շատ էն նայում անցած տարվա ապրիլքսանչորսյան պոստս… որը գիտե՞ք ինչ  էր, մի հատ նկար, հարգանքիս համար…

Հարգում եմ բոլոր զոհերին, սգում եմ իրոք, նախապապերս էն փրկվել ու փախել աշխարհով մեկ, որ էսօր մենք ծնվենք ու իրանց հոգիների հանգստության համար պայքարենք:

Բայց էս փոստս կարդալուց առաջ կարդացեք էս փոստը ու հետո եկեք մտածեք զոհերին հարգելու մասին:

Ես մեղադրում եմ նախապապերիս: Չէ, նրանց չէ, որ զոհվել են, այլ նրանց, որ զոհվելուց հետո խելոք նստել են մինչև սովետ, որ հետո էլ սովետի վրա են մեղքը գցել, որ իբր բարձրաձայնել չէր կարելի, թե չէ ինչ, սովետը պետք ա ջղայնանար ու հայաստանին սովետից հաներ, կամ կռիվ սկսեր իր իսկ սովետական երկրի դե՞մ: Լավ էլի, լավ էլի….

Եկեք նայենք իրականությանը: Ապրիլի մեկից սկսած ֆեյսբուքն ու օդնոն սևանում են ու պատժում են թուրքերին նկարներով, պլակատներն ու հաղորդումներն ու քննարկումները անպակաս, մարդիկ ինտերնետով մեկ որոշում են տարածեն ինֆորմացիա (մի քիչ էլ իրանց գովազդեն, որ տեսեք, ես էլ եմ մտածում հայերի մասին, կամ տեսեք ես դաժե հիմի անգլերեն կգրեմ կամ ֆրանսերեն կգրեմ, որ անգրագետ ֆրանսիացիները իմ բլոգ մտնեն ու կարդան)… դուք հինգ տարեկան ե՞ք, անգլիացին ու ֆրանսիացին պետք ա կարդալով փնտրելով գան ու մտնեն ինչ որ հայկական բլո՞գ… դե ինչ ասեմ, մարդ կա դրան հավատում ա:

Ես ներկայացնում եմ Հայաստանը աշխարհի տարբեր երկրների առաջ, ու հասարակ մարդիկ, ովքեր ինձ հետ ծանոթանալուց հետո  մի քիչ գոնե հետաքրքրվում են Հայաստանով, գնում են գուգլով սըրչ են տալիս, ու հաջորդ օրը գալիս ինձ հարցնում, յաաա, էս ձեզ կոտորել են հա՞… ու նենց մի հեգնական հիասթափվածությամբ, կամ ահավոր խղճահարված մի խոսակցություն են սկսում, որ մարդ իրոք չի ուզում խոսա: Մի հատ ինքներդ որոնեք Հայաստանը, տեսեք ինչ եք գտնում: Ու ըստ ձեզ, հայեր, ճիշտ ա՞, որ Հայաստանը աշխարհի էն քսան տոկոս մարդը որ լսելով ճանաչում ա, էդ քսանի ութսուն տոկոսը մենակ ցեղասպանությամբ ա Հայաստանին ճանաչում… լրիվ նույնը ոնց որ հրեաներին:

Չէ, ինձնից շատ չեք ուզում երևի, որ ցեղասպանությունը ճանաչվի, բայց ինձնից շատ հաստատ չեք հասկանում քաղաքագիտության կանոններ, որ ինտերնետը ողբով ա լցված հայերի անվան տակ:

Ու ինչ ձեզ թվում ա, որ եթե ինչքան շատ պրոպագանդենք, էնքան կառավարությունները կիրազեկվեն ու մի օր ամերիկայի պրեզիդենտը կասի ցեղասպանությու՞ն… ամերիկայի պրեզիձենտը ինտերնետով հայաստան չի ման գալիս, որ տեսնի ինչքանով շատ ավելացավ ինֆորմացիան… ինքը քաղաքագիտությամբ ա զբաղվում:

Եկեք հարգենք զոհերին, գնանք (առանց սեմուշկա չռթելու ու պճնվաճ հագուստների) իրանց համար մոմ վառենք, իրանց հոգիների համար աղոթենք, բայց ոչ խեղճերի հոգիները ձեռառնելիք դարձնենք, ոչ թույլ տանք, որ մեզ ձեռ առնեն…

Սա գրում ա մի հայ, որ ամեն ապրիլի քսանչորսին մոմ ա վառում, ու աղոթում Աստծուն, որ ճանաչեն ցեղասպանությունը… ու պատասխան տվողներ հիմի չկան, իրանց թոռներն ե՞ն պատասխան տալու իրանց պապերի անասուն բնազդների համար (աա, չէ իրանք գեներ են ժառանգել, այ դրա համար)… Հայաստանը դրանից ոչ մի բան չի շահի, ոչ էլ կկորցնի. ինքը դա հարյուր տարի առաջ ա կորցրել… բայց կշահեն աշխարհի ուրիշ խեղճ ու կրակ երկրներ (էդ էլ արդեն, որ իրանց երկրում են մարդ սպանում… արժի՞ որ հույս ունենալ)… Սա գրում ա մի հայ, որը զզվել ա, որ իրան մոտենում են ու ասում, ախ դու կոտորված ազգի խեղճ ներկայացուցիչ, կամ այ դու հրեա դոդոշ անուղղելի, լավ են արել, որը նախընտրում ա, որ մարդիկ Հայաստանի մասին լսած չըլնեն, որ ինքը Հայաստանի վառ ու լավ կողմերը ներկայացնի մարդկանց, որ մարդիկ իմանան, որ Հայաստանը առաջին քրիստոնյա երկիրն ա, որ էդ դուդուկը Հայկական ա, որ Հայաստանը գինու ու ցորենի ու առատության երկիր ա, ու որ Հայաստանում խելացի ու պոտենցիալ ջահելություն ա մեծանում, այլ ոչ թե սեմուշկա չռթելով գերեզման գնացող, ֆրանսերենի իրա իմացությունը ցուցադրող ջահելություն ա ապրում, որ մենակ դժգոհում ա, լացում ու բողոքում

Կներեք ինձ…